Ժամանակով մի մարդ ու կին են լինում։ Էս մարդ ու կին իրար հավանելիս չեն լինում։ Էս մարդ ու կին իրար ասում են հիմար ։Նրանք միշտ իրար հետ կռվելիս են լինում։Էս մարդը մի օր գնում է շուկա ՝ առնում է յուղ ու բրինձ ։Կինը լվացքի մեքենայով լվացք էր անում ,երբ մարդը եկավ տուն և ասաց,- ա՛յ կնիկ, էս յուղն ու բրիձը պահի։
Կինը ասում է մարդուն,- Հարսանիք ես անում ա՛յ մարդ ,էսքան յուղն ու բրիձը ի՞նչ ես անում,- Ա՛յ հիմար ,բարեկադանի համար է, որ ասում եմ հմար էս չես հավատում ։ Կինը մտածում է, որ բարեկեդանը մարդ է ։ Կինը երկու օր սպասեց և մեկ էլ իրեց տան մոտ մի մարդ եկավ և կինը մտածեց և ասաց․
– Հաստատ ինքն է որ կա , յուղն ու բրինձը դուռը բացում է և տանում տալիս է այդ մարդուն, այդ մարդը ասում է ,-Այս կինը լրիվ անխելք է ։ Մարդը եկավ տուն և ասաց ,- Եղն ու բրինձը ու՛ր է,կինը պատասխանեց,- Բարեկեդանը եկավ ու տարավ,- որ ասում եմ հիմա՛ր ես, չե՛ս հավատում, բարեկենդանը տոն է, ո՛չ թե մարդ,- ասում է և հեռանում։ Ձիու վրա է դնում թամբը և գնում։ Գնում է գնում , հասնում է մի մարդու մոտ ,պարզվում է այդ մարդը՝ եղն ու բրինձ տանողն է։
– Բարեաջողուն ուստա ախպեր, կարո՞ղ է տեսած լինես մի մարդու ,որի ձիու վրա եղ ու բրինձ կա ,-այո՛ ախպեր,- Ո՞ր կողմ գնաց,- Աջ կողմ ։ Ուզում ես ձիուդ ինձ մոտ թող,- մարդը հարցրեց,- Ինչու՞ մինչև ինքը իրա ձիով մեկ -երկու անի, դու քո ոտքերով՝ մեկ երկու — մեկ երկու։ Գնաց մարդը և այդպես էլ չգտավ ։ Իսկ եղն ու բրինձ տանող մարդը հնարամիտ գտնվեց և այնպես արեց, որ իրեն մնաց եղն էլ , բրինձն էլ ձին էլ ։ Մարդն էլ դնել հուսահատված գնաց տուն։